
Design/Moeten & Willen
Moeten & Willen
Tijdens het afstuderen aan de kunstacademie ArtEZ heb ik mij bezig gehouden met onze huidige prestatiemaatschappij. Met mijn manifest over deze samenleving wil ik mensen aansporen om eens goed naar hun leven te kijken en wat meer te gaan willen, in plaats van het moeten. Veel van onze dagelijkse of wekelijkse activiteiten voelen als een verplichting, omdat dit voldoet aan de norm van het normale leven. Maar even een stapje terug nemen en doen waar je zelf echt gelukkig van wordt, zal ons zeker eens goed doen.
Vandaar mijn titel voor mijn afstudeerproject: We zouden eens meer moeten willen.
Diensten
Afstudeer opdracht
Jaar
2022
Klant
ArtEZ Hogeschool voor de kunsten
De les van loslaten
Door over mijn manifest heen te lopen moest ik wel het perfecte plaatje loslaten. Niet alles kan gaan zoals je in eerste instantie in gedachte had. Één week lang mocht ieder persoon die mijn expositie kwam bekijken over mijn manifest heen lopen, hierdoor was hij aan het einde van de rit niet meer spierwit.
Het begon allemaal met een idee: een manifest dat mijn diepste overtuigingen en idealen weerspiegelde, perfect vastgelegd op een groot doek. Ik wilde dat het onberispelijk was, een symbool van mijn streven naar perfectie. Daarom heb ik met een felle oranje marker aangekruist, omcirkeld of gearceerd wat belangrijk was in mijn manifest. Nogmaals, ik had hier maar één kans voor. Want dit doek liet ik maar één keer printen, het moest dus wel goed gaan. Nog een geval van perfectionisme, zou je zeggen, en je zou het goed geraden hebben.
De expositie was een week lang geopend voor het publiek. Mijn manifest lag daar, uitnodigend, klaar om bekeken en begrepen te worden. Maar er was een twist: de bezoekers mochten eroverheen lopen. Elk voetstap, elke vlek en elk kreukje dat ontstond, was een onbedoelde toevoeging aan mijn werk. In het begin voelde ik een knoop in mijn maag bij elke nieuwe beschadiging. Mijn perfecte, spierwitte manifest werd langzaam bedekt met de sporen van honderden mensen die eroverheen hadden gelopen.
Wat begon als een zorgvuldig gecontroleerd stuk, eindigde als een onvoorspelbaar en levend document. Aan het einde van de week was mijn manifest niet meer wat het was geweest. De felle oranje markeringen stonden nog steeds, maar ze werden overschaduwd door de onvoorspelbare sporen van de bezoekers. Het doek vertelde niet alleen mijn verhaal, maar ook dat van de vele mensen die eraan hadden bijgedragen.
Dit proces dwong mij om mijn behoefte aan perfectie los te laten. Elke nieuwe voetafdruk herinnerde me eraan dat controle een illusie is, en dat schoonheid vaak te vinden is in het onverwachte en het onvolmaakte. Mijn manifest was niet langer een statisch document; het was een levend kunstwerk dat voortdurend veranderde en evolueerde.
Deze ervaring leerde me een grote les: perfectionisme kan verstikkend zijn, en soms moet je de controle loslaten om iets echt waardevols te creëren. Door mijn manifest te delen en het kwetsbaar te maken voor de wereld, leerde ik om te gaan met imperfectie en de schoonheid ervan te omarmen. Het was een bevrijdende en transformerende ervaring die me voor altijd heeft veranderd.